"ชีวิตบ้าบอคอแตก"
เรื่อง ศ।สาลา (ม.พอกะเทิน)
หลายคนคงมีความรู้สึกเซ่งแล้วก็เซ่งเอามากๆ แบบว่าวันนี้ทั้งแม..*ไม่รู้เป็นเหี่*-+อารัยจามองเป็นทางไหนก็ดูขัดหูขัดตาไปหมดขนาดคนที่เห็นกันอยู่ทุกวันเนี๊ยล่ะ เดินผ่านอ่ะยังรู้สึกเบื่อขี้หน้า.. เรื่องแบบนี้หาคนจามาเข้าใจยาก เผอๆคุยกันไปคุยกันมาอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นบรรเลงเพลงมวยไส่กันเลยก็มี ไม่รู้สิถ้าเป็นผมนะในอารมณ์แบบนี้ตัวผมเองจาเลือกทำตัวเป็นเหมือนคนอากาศไปเลยซะงั้นแบบว่ามึงจาพูดอารัยพูดไปเหอะตูม่ายด่าและก็ม่ายโต้ตอบและตูก็จาม่ายลุกหนีปายไหนด้วยจานั่งฟังมึงบ่นนี้ล่ะบางครั้งเห็นเรานั่งเฉยไม่พูดไม่จาอารัยมังก็เงียบไปเองก็มี อืมหนักหน่อยก็มีเปิด-ปิดปะตูแรงๆ(ทั้งทีไอ้ประตูอ่ะมังม่ะได้ฟืดอารัยเล้ยยย..)มีการโยนข้าวโยนของกันทิ้งด้วยโดนที่ หารู้เลยไม่ว่า พอเสื้อผ้าของมังถูกเราโยนทิ้งหมดแล้ว มังก็ต้องมาขอเงิงเราซื้อใหม่อยู่ดี 55 เฮ่อ.ชีวิตที่สำหรับบางคนคิดว่าน่าเบื่อแต่คัยหลายคนในโลกนี้เค้าเห็นแล้วก็ต้องบอกว่า โห่.ชีวิตมึงอ่ะยังดีกว่าตูเลยของมึงอ่ะไม่ได้ครึ่ง ก็เพราะคนเราเกิดมาพร้อมกับต้นทุนในการดำเนินชีวิตที่ไม่เหมือนกัน คนโบราณมักพูดว่า บุญวาสนา อ่ะ..มันมีไม่เท่ากัน บางคนคิดว่าการที่สั่งอาหารจานแพงๆแล้วต้องรอเนี๊ยเป็นความทุกข์เอามากๆทรมานและหงุดหงิดสุดๆโดยที่หารู้เลยไม่ว่ายังมีหลายคนในโลกนี้ที่ไม่มีแม้กระทั้งเงินหรือเศษสตางค์เอาไว้ซื้อของแพงๆพวกนี้คงเปลี่ยนจากคำว่าโห่อาหารที่สั่งเมื่อกี๊อ่ะเมื่อไหร่จาได้ฟ่ะไปเป็นคืนนี้เราจะกินอารัยจาอยู่ยังงัยแทน มีคัยบอกได้ไหมว่า...ชีวิตที่ดีและสมบูรณ์ที่สุดเป็นอย่างไร มันเป็น ชีวิตที่ไม่ต้องการอะไร ชีวิตที่ไม่เลิศหรู หรือ ชีวิตที่เพียบพร้อมไปซะ..ทุกอย่าง เหรอ..
