มิตรภาพ และความทรงจำ

เช้าของวันหนึ่ง ผมตื่นขึ้นมาจากที่นอนพร้อมอาการงั่วเงี่ย ประกอบกับเสียงนาฬิกาที่ดังลั่นห้อง.กริ๊งงงงงงง .แต่สำหรับใครๆหลายๆคงจะไม่ใช่ปัญหา คงเลือกที่จะปิดเสียงของเจ้านาฬิกาซ่ะ แล้วก็เอนกายลงนอนต่อ อย่างสบาย จริงๆแล้วผมโคตรอยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ก็ถูกเตือนสติด้วยไอ้คำว่างาน งาน แล้ว ก็งาน ที่ผุดขึ้นมาในสมองของผมทุกๆเช้า เสียงไก่ขัน เสียงวิทยุจากลุงห้องข้างๆที่เปิดเป็นประจำ ดังขึ้น ผมมองดูนาฬิกา เวลา 05.00 น พลัน ความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก็เกิดขึ้น -- เอ่อ...เรามาทำไรที่นี้ว่ะ..แล้วเพื่อนเราล่ะ..ไปไหน..นี้เรา..อยู่คนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่..แล้วก็คิดไปถึงเพื่อนคนนั้น คนนี้ พวกมันมีที่ลงที่เรียนกันแล้วนี้ เราทำไมไม่ได้ไปเรียนกับพวกเขาว่ะ เรื่องราวต่างๆที่เคยทำด้วยกัน เรื่องบางเรื่องที่ยังไม่ได้บอก และหลายๆเรื่องที่ยังไม่ได้ทำให้กัน ...นึกถึงประโยคหนึ่งที่พวกเราเคยพูดกันตอน ม.6 ช่วงเทอม 2 "เฮย..เหลืออีก2เดือนพวกเราก็จะจบแล้วนะเฟ้ย ...อีกหน่อยก็จะได้ไปจากที่นี้ซ่ะที เราจะทำไรดีน๊า..พอไปถึงมหาลัยวันแรก แหลสาวรุ่นพี่ หรือ ไปก๊งเหล้าตอนเลิกเรียนดี หาห้องพอดีๆสักห้องเช่ากันอยู่ ก็คงจะดี " ความรู้สึกช่วงนี้เหมือนจะร้องไห้หรือเสียใจ หรือเราจะดีใจดีว่ะ สิ่งที่เราวาดไว้มันไม่เป็นเหมือนที่เราตั้งใจไว้อ่ะ ป่าน นี้พวกมันคงจะยังไม่ตื่น ต่างจากผมที่ต้องตื่นตี4-5ทุกวัน ไม่ได้เจอสาวๆไม่ได้เจอสิ่งที่สิวิลัย คงเปลี่ยนจากหน้าสาวมาเป็นหน้าหัวหน้าแก่ๆแทน ไม่มีเสียงดนตรีฟังเวลาพักเที่ยงคงจะเป็นเสียงลุงด่า เสียงเครื่องยนต์ เสียงเหมืองหิน แทน /เฮ่อ..นี้น่ะเหรออนาคตที่ผมเลือกเอง อืม..ไหนๆแล้วเส้นทางนี้ที่ผมเลือกเองไม่มีใครบังคับ เป็นผมที่สมัครใจเองทุกอย่าง ผมเองจะมานั้งเสียจงเสียใจไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีแม่พ่อมานั่งตามใจอีกแล้ว ผมเองจะพลาดไม่ได้อีก ความอดแล้วก็ทนเท่านั้นที่จะอยู่ที่นี้ได้ "ขอให้พวกนายทุกคนตั้งใจนะ เฟ้ย..ทำสิ่งที่พวกนายหวังไว้ให้ได้ เราเองก็มีเรื่องอีกเป็นพันๆล้านเรื่องที่ต้องทำให้เสร็จเหมือนกัน เราจะเองจะไม่ลืมพวกนาย ถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านไปนาน สักแค่ต่อให้นานแสนนาน เราจะไม่มีวันลืมมิตรภาพที่ดีๆครั้งนี้ สุดท้ายนี้ไม่มีคำ คำใดจะ ส่งและอวยพรให้ นอกจากคำง่ายๆ และสั้นๆ ว่า โชคดีว่ะเพื่อน" (และ ความรู้สึกก็หาย วับ เมื่อ)///// มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น ---ปังๆๆๆ เฮ้ย ตื่นได้ แล้วเว้ย..เส่าแล้วมันสิ นอนเอา โล่ บ่/// เฮ่อ..มันเป็นเสียงของ น้า ห้องข้าๆน่ะคับ แก่คงคิดว่าผมจานอนตื่นสายอีกล่ะม๊างง.. แต่เหนือสิ่งอื่นใดแล้วผมคง ภาวนาให้ตัวเอง อดทนแล้วก็อดทน ทนๆ แล้วก็ทน จนถึงที่สุด...
ศ।สาลา ม.พอกะเทิน